حسرت

نمیدونم چرا بعضی چیزایی که  برای بعضیها به عنوان یه اصل یه حق یه چیزی مثل هواست - که همیشه داشتنش و اصلا نمیفهمن ممکنه بعضیا نداشته باشن - برای اون بعضیای دیگه همیشه به صورت یه حسرت بوده و احتمالا خواهد موند!

همیشه توی زندگیم جای پای یه مرد ،شونه های قویش که راحت بشه بهش تکیه داد خالی بوده.

در هر دورانی از زندگیم این حسرت رو به نوعی تجربه کردم!در دوران کودکی همیشه از نداشتن یه برادر عاقل که بهش افتخار کنم و به راحتی به دیگران معرفیش کنم  رنج بردم!

برادری که بود و هست همیشه سربار بوده و همیشه مملو از خطا و اشتباه  و باعث سر شکستگی!

هنوز که هنوزه از من انتظار دارن که جور اون بکشم!که تا حالا کشیدم !که کارهای  که وظیفه پسر خوانوادست همیشه از من انتظار رفته و من انجامش دادم.اما هیچکس به این توجه نکرده که من ذاتا ضعیفم ،

عین ساقه درخت مویی که زیرش با چوب داربست زده باشن و حالا بخوان قسمتهای ظریف شاخه مو هم مقاومت چوبهای قطور داربست رو داشته باشه!

من همیشه داربستی از اداره و تصمیم داشتم اما روح و احساسی همیشه ظریف داشتم.

بعد از ورشکست شدن پدر ،تکیه گاهی پدر هم ترک برداشت و به حدی شکننده بود که جرات تکیه دادن بهش نبود.مدتها یا با سرپوش گذاشتن روی خواسته ها سعی شد کمترین بار روی این تکیه گاه شکسته وارد بشه و یا با کار کردن سعی شده پایه جدیدی برای این تکیه گاه درست بشه که اون روی من تکیه کنه که کرد.

بعد از ازدواج  و انتخابی که حالا میفهمم توی اون موقعیت بیشتر از روی اضطرار بوده تا از روی عقل یا احساس همچنان شانه ای برای تکیه دادن بهش پیدا نکردم.

زود فهمیدم اگه خودم  یک طرف وزنه سنگین زندگی رو بدوش نگیرم هیچ وقت چرخش نمیچرخه ،چه برسه به اینکه بخوام به طرفم تکیه هم بکنم.

حس کردم اگه مثل  خیلی از زنهای دیگه سوار ماشین زندگی بشم  طرفم زیر چرخهاش له میشه!

اینکار رو میکنم  اما نه از روی خواست قلبی!که باز هم از روی اضطرار!

منم دوست دارم عین همه زنها به شونه های پهن و قوی یک مرد تکیه کنم و مطمئن باشم که این شونه ها هیچ وقت نمیلرزه و هیچ وقت ترک نمیخوره ،هیچ وقت جا خالی نمیکنه و به داشتن چنین پناهی افتخار کنم!